کاخ سفید و کنگره وظایف خود را به سخره گرفته اند

به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما، ویلیام باربر، هماهنگ کننده تظاهرات بیستم ژوئن «افراد فقیر، سیاهپوستان و رنگین پوستان» در واشنگتن علیه تبعیض در درمان کرونا گفت کاخ سفید و کنگره در مقابله با ویروس کرونا وظایف خود را به سخره گرفته اند و هر آنچه دونالد ترامپ در این زمینه می‌گوید «شیطانی» است.

مشروح مصاحبه «دموکراسی نو» با ویلیام باربر به شرح زیر است:
سوال: ویلیام باربر میهمان ماست. او در حال هماهنگی برای «تجمع گسترده افراد فقیر» و «راهپیمایی اخلاقی» آنلاین در واشنگتن در روز ۲۰ ژوئن است. این در حالی است که چهار کانون اصلی از ده کانون اصلی شیوع کرونا در آمریکا در نواحی روستایی جنوب قرار دارند. شیوع ویروس کووید ۱۹ در یک زندان اتفاق افتاده است. بر اساس گزارش مجله «فیسینگ ساوث» متعلق به مؤسسه مطالعات جنوب، «کووید ۱۹ نواحی را تحت تأثیر قرار داده که در آن زندان و کارخانه‌های بسته بندی گوشت واقع شده اند. به علاوه، بیشتر نواحی روستایی با اکثریت سیاه پوست در عمق جنوب نیز بیشترین تأثیر را از ویروس کرونا پذیرفته اند.» سه ناحیه در مناطق روستایی جنوب که بیشترین آمار مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا را دارند اکثراً سیاه پوست بوده و در جنوب غرب ایالت جورجیا واقع شده اند. برای بحث بیشتر در این باره، با ویلیام باربر از ایالت کارولینای شمالی گفتگو می‌کنیم. آقای باربر، به دموکراسی نو خوش آمدید. شما یکی از برگزارکنندگان کمپین «افراد فقیر» هستید. آیا ممکن است در مورد تأثیر منفی ویروس کرونا بر اجتماعات رنگین پوستان و افراد فقیر، سفیدپوستان و سیاه پوستان صحبت کنید؟ شما در این زمینه چه کار کرده اید؟
ویلیام باربر: در دوران سختی به سر می‌بریم. آنچه که ما در حال حاضر در آمریکا شاهدش هستیم این است که بخش زیادی از درد و رنج پیش آمده امری اختیاری است و نمی‌بایست پیش می‌آمد. دلیل این مسئله خود ویروس کرونا نیست بلکه ویروس حرص و دروغ گویی و اقتصاد‌های ورشکسته است که در این شرایط ما را مجبور کرده از همان آغاز مسیر اشتباه را طی کنیم.
چیزی که ما از آن آگاه هستیم - حتی قبل از شیوع کرونا - این است که بسیاری از صاحبان جاه و مقام مشکلی با مرگ سایر افراد نداشتند. ما ۱۴۰ میلیون فقیر و فرد کم درآمد در این کشور داریم، یعنی ۴۳ درصد از کل کشور. روزی ۷۰۰ نفر به خاطر فقر و ثروت اندک جان خود را از دست می‌دهند، یعنی دو میلیون و دویست و پنجاه هزار نفر در سال به خاطر فقر و ثروت کم می‌میرند. حتی قبل از شیوع کرونا وضعیت اینگونه بود. قبل از شیوع کرونا، ۸۰ میلیون نفر در این کشور یا به طور کلی تحت پوشش بیمه درمانی نبودند یا بیمه ناکافی داشتند. چیزی که همه مقامات حوزه سلامت عمومی به ما می‌گویند این است که این بیماری از شکاف‌ها و زخم‌های درون جامعه، از زخم‌های باز درون جامعه سوءاستفاده می‌کند.

آن‌ها می‌گویند آمریکا زخم‌های زیادی در ارتباط با نژادپرستی نظام‌مند و فقر دارد، زیرا زمانی که شما آمار را تفکیک می‌کنید می‌بینید که ۶۱ درصد از آمریکایی‌های آفریقایی تبار حتی قبل از کرونا هم فقیر و کم درآمد بودند. شصت و شش میلیون سفیدپوست در دوران کویید ۱۹ فقیر و کم درآمد شدند. از کوهستان‌های آپالاشیا گرفته تا دلتای می‌سی سی پی، نابرابری شدید به چشم می‌خورد و البته کووید در چنین شرایطی گزنده می‌شود. مشکلی که اکنون وجود دارد نابرابری در میان سیاه پوستان - آمریکایی‌های آفریقایی تبار کم درآمد یا فقیر - و سفیدپوستان و لاتین تبارهاست. ما واقعاً نمی‌دانیم این نابرابری تا چه اندازه است، زیرا داده‌ها در این زمینه اندک است. اما آنچه که ما به طور یقین می‌دانیم این است که ویروس همه گیر کرونا از این شکاف‌ها استفاده می‌کند.
پاسخ ما - هم کاخ سفید و هم به جرأت می‌گویم کنگره، بویژه کنگره میچ مک کانل - به این ویروس از همان ابتدا وحشتناک بوده است. به این دلیل می‌گویم کنگره مک کانل، چون او مانع بسیاری از اقدامات شده است، زیرا تخیل ما به نوعی بوسیله این ریگان-گرایی محدود شده است! خب، چه اتفاقی افتاد؟ ما سه لایحه را تصویب کردیم و ۸۳، ۸۴ و ۸۵ درصد از همه منابع به سران شرکت‌ها - رده‌های بالا - تزریق شد. این لوایح از پایین به بالا کار را شروع نکرد بلکه مستقیم به سمت بالا تمرکز کرد. ما در بحبوحه یک بیماری همه گیر قرار داریم. ما سه لایحه به اصطلاح «نجات» داشته ایم. حتی یک لایحه هم به حوزه مراقبت‌های سلامت برای همه افراد، از جمله بیمه نشدگان در زمان این بحران اختصاص نیافت. حتی یک لایحه هم به افزایش دستمزد‌ها در بحبوحه این بحران همه گیری اختصاص نیافت. حتی یک لایحه هم تضمین نکرد که آب آشامیدنی را در حین همه گیری کرونا نمی‌توان قطع کرد. حتی یک لایحه هم به بحث تجهیزات محافظت شخصی و دستگاه‌های تنفسی نپرداخت. حتی یک لایحه هم به طور چشمگیر به افراد بی خانمان این کشور نپرداخت. حتی یک لایحه هم بر کارگران موقت تمرکز نکرد.
بنابراین، ما در این لحظه از مردم می‌خواهیم که در خانه بمانند. به دروغ‌های فرمانداران گوش کنید که می‌گویند اکنون وقت بازگشایی جامعه است. در خانه بمانید. زنده بمانید. به زندگیتان سر و سامان دهید. ما خواستار این هستیم تمام اقداماتی که می‌بایست انجام شود و تا کنون انجام نشده باید انجام شود تا ما به جلو حرکت کنیم و بر این بیماری همه گیر فائق شویم، وگرنه این بیماری در جامعه ما ریشه می‌دواند و نه فقط به افراد فقیر آسیب می‌زند، بلکه از اجتماعات فقیر و شکاف‌ها و نابرابری‌ها استفاده کرده و کل جامعه را بیمار می‌کند.
سوال: من می‌خواهم به طور خاص در مورد نهادها، خانه‌های سالمندان و زندان ها، سوال کنم. از آنجا که این ویروس مرز‌های ملی را نمی‌شناسد، به مرز‌های نهادی نیز احترامی قائل نیست و به همین دلیل است که ما شاهد شیوع گسترده این بیماری در خانه‌های سالمندان و زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها هستیم. روزنامه نیویورک تایمز گزارش داد آزمایش کرونای ۱۲۰۰ نفر از افسران مرکز بازپروری جزیره ریکرز آیلند مثبت شده و شش نفر هم جان باخته اند. در چندین ایالت جنوبی که کانون شیوع کرونا بوده اند، عمدتاً زندان‌ها یا کارخانه‌های بسته بندی گوشت به کووید ۱۹ آلوده اند. تأثیر این مسئله بر آمریکایی‌های آفریقایی تبار و لاتین تبار که در حاشیه بسیاری از این تاسیسات زندگی می‌کنند چیست؟
ویلیام باربر: کاملاً حق با شماست. به خاطر ماهیت کمپین ما، من باید به شما بگویم که بله، تعداد زیادی از آمریکایی‌های آفریقایی تبار، فقیر و کم درآمد هستند - و من دوست دارم مدام بر این نکته تأکید کنم - و البته آمریکایی‌های لاتین تبار و همچنین سفیدپوستان تهی دست نیز در زمره اجتماعات آسیب پذیر هستند. ما می‌بینیم که این نهاد‌ها - زندان‌ها و خانه‌های سالمندان - به بستری مناسب برای رشد و نمو ویروس تبدیل شده اند. در سیستم زندان ها، افراد ممکن است به دلیل برگشت خوردن چک زندانی شوند و البته این زندانی شدن برای آن‌ها حکم مرگ را دارد. برخی افراد قدرتمند مشکلی با این قضیه ندارند. آن‌ها می‌گویند: «خب، این افراد زندانی هستند.»

در خانه‌های سالمندان، ما دریافتیم که این ویروس به افرادی که ساکن این خانه‌ها هستند آسیب می‌زند، البته ما هر روز بیشتر به این نکته پی می‌بریم که پرستاران این خانه ها، جزو کارگران ضروری هستند. بسیاری از آن‌ها احساس می‌کنند که وضعیت شان کمی تغییر کرده است، زیرا چند ماه قبل ما آن‌ها را کارگران خدماتی می‌نامیدیم. اما در حال حاضر واژه «ضروری» هم چندان ارزشی ندارد، چرا که هیچ یک از لوایح کنگره به این کارگران ضروری آنچه را که لازم دارند، محافظتی را که لازم دارند، مراقبت‌های سلامتی را که لازم دارند نمی‌دهد.
شرایط به گونه‌ای است که می‌توان گفت کاخ سفید و کنگره وظایف خود را به سخره گرفته اند. وقتی که در مورد حرف‌های رئیس جمهور فکر می‌کنید، می‌بینید که می‌توان حرف‌های او را شیطانی تلقی کرد، اگر بخواهیم از واژه شناسی کتاب مقدس استفاده کنیم. من می‌گویم آن‌ها مجبورند به سر کار بروند، اما او از قانون اختیارات دفاعی استفاده نمی‌کند تا اطمینان یابد که این افراد به تجهیزات محافظت شخصی مورد نیاز دسترسی دارند، به بیمه‌ نیاز دارند و به مرخصی استعلاجی که لازم است دسترسی دارند. واقعاً تهوع آور است.

آن‌ها افراد را با شرایط مرگبار به سر کار می‌فرستند. این چیزی است که ما در این کشور می‌بینیم. مردم احساس می‌کنند که به موقعیت‌های کاری مرگبار فرستاده می‌شوند. نباید اینگونه باشد. زمانی که ما می‌بینیم صف‌های طولانی ده هزار نفری برای دریافت غذا تشکیل می‌شود با خود می‌گوییم نباید اینگونه باشد. پاسخ ما به این ویروس و آنچه که ما شاهدش بوده ایم در واقع به سخره گرفتن وظایف بوده است و این اقدامی در خور لعن است. مردم به شکل غیرضروری در حال مرگ هستند. افراد به شکل غیرضروری در حال مبتلا شدن به ویروس هستند. نباید اینگونه باشد.
سوال: آقای ویلیام باربر، شما در کمپینی شرکت دارید که گروه «ای سی ال یو» و «نبرد برای ۱۵» در حمایت از کارگران شرکت مک دونالد برگزار می‌کنند. آن‌ها در دست کم ۲۰ مکان در سراسر کشور راهپیمایی می‌کنند. آن‌ها به نظرسنجی‌ای اشاره می‌کنند که از بیش از ۸۰۰ کارگر مک دونالد بین روز‌های ۳۱ ماه مارس و ۶ آوریل بعمل آمده است. این نظرسنجی نشان می‌دهد که مدیران مک دونالد به ۴۲ درصد از کارگران گفته اند ماسک صورت و دستکش نپوشند. یافته‌های این تحقیق همچنین نشان می‌دهد که تقریباً نیمی از این کارگران در حالی که احساس بیماری داشتند سر کار آمدند، زیرا آن‌ها می‌ترسیدند که اگر سر کار نروند جریمه یا توبیخ شوند. حال، این شرکت این آمار و ارقام را زیر سوال برده است. آیا ممکن است در مورد مک دونالد صحبت کنید؟
ویلیام باربر: آن‌ها ممکن است این آمار را زیر سوال ببرند، اما این‌ها آمار واقعی هستند. این‌ها افرادی هستند که صحبت کرده اند و همچنان صحبت می‌کنند. من از ماری کی هنری حمایت می‌کنم. چیزی که ما در مورد آن صحبت می‌کنیم، از منظر نهادی، نوعی ناکامی در تأمین تجهیزات محافظتی بر اساس قانون است. آن‌ها می‌گویند کارگران را مجبور به کار می‌کنند. آن‌ها تجهیزات را به موقع در اختیار کارگران قرار نمی‌دهند. در واقع، این نظرسنجی نشان می‌دهد برخی از سیاستمداران و رهبران تجاری ما چقدر غیراخلاقی عمل می‌کنند. آن‌ها به جای اینکه با مشکلات موجود مقابله کنند، افراد را مجبور می‌کنند وارد موقعیت‌های مهلکی شوند. ما از این کارگران در سراسر کشور حمایت می‌کنیم. یکی از آن‌ها به من گفت: «آقای باربر، می‌دانید چه شده است؟» گفتم: «چه شده است؟» او گفت: آن‌ها آمدند و گفتند «امروز، خودکار‌های ما رسیده است.» من گفتم: «منظور از خودکار چیست؟» او گفت: آن‌ها گفتند «مک دونالد خودکار‌هایی را در اختیار ما قرار داده که روی آن‌ها نوشته شده: کارگران ضروری». او گفت: «من به خودکار نیاز ندارم، من به مرخصی استعلاجی نیاز دارم. من به حقوق و مزایای بیکاری به اندازه مکفی نیاز دارم. من به پوشش محافظتی نیاز دارم. من به بیمه نیاز دارم. من نباید مجبور شوم کاری را انجام دهم که دستمزدش پایین است. من نباید وارد شغلی شوم که زندگی خود و کودکان و همسرم را به خطر بیندازم.» این نحوه مدیریت یک کشور نیست.
اما مشکل این است که حتی قبل از کرونا هم چنین نابرابری در کشور ما مجاز بود و به همین دلیل است که کمپین «افراد فقیر» مدت‌ها قبل از کرونا آغاز به کار کرد. بی عدالتی و نابرابری زیادی وجود داشت و افرادی زیادی با آن کنار آمده بودند، بسیاری از سیاستمداران ما از هر دو جناح گرفتار این نوع ریگانیسم شده اند. مادامی که ما فقط به افراد ثروتمند و طبقه متوسط بها دهیم، همه چیز خوب است. ما سیاستگذاری را از پایین به بالا انجام نداده ایم، از افراد کم درآمد و فقیر، از کارگران کم درآمد آغاز نکرده ایم.
اکنون این بیماری همه گیر باعث برجسته شدن نابرابری شده است، نابرابری‌ای که به درون بدنه سیاسی آمریکا رخنه کرده و همه بی عدالتی‌ها را نمایان ساخته است. افراد فقیر و کم درآمد مجبورند بهای آن را بپردازند. آن‌ها باید به خاطر این بیماری بمیرند. آنچه که در جریان است هولناک است. بله، کارگران می‌گویند: «ما نباید بمیریم، ما اجازه نمی‌دهیم این اتفاق بیفتد.» در واقع، برخی از آن‌ها به من گفتند: «آقای باربر، ما در موقعیتی قرار داریم که ممکن است مجبور شویم ظرف ۴۸ ساعت به دستگاه تنفسی متصل شویم. حال که قرار است ظرف ۴۸ ساعت به دستگاه تنفسی وصل شویم، تا آخرین نفس مبارزه می‌کنیم تا روح تازه‌ای به این جامعه بدمیم. قرار نیست ما بمیریم. ما می‌ایستیم و مبارزه می‌کنیم. شاید نتوانیم به خاطر ویروس کرونا در خیابان تجمع کنیم، اما می‌توانیم در رسانه‌های اجتماعی این کار را انجام دهیم. ما همین پنجشنبه، همین چهارشنبه یا پنجشنبه این کار را خواهیم کرد.»
سوال: من می‌خواهم در مورد راهپیمایی بیستم ژوئن سوال کنم. آیا ممکن است در مورد این راهپیمایی و کمی هم در مورد نگرانی در مورد سرکوب رأی دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو صحبت کنید؟
ویلیام باربر: ما از همه می‌خواهیم که در روز بیستم ماه ژوئن ۲۰۲۰ به مردم فقیر و کم درآمد در سراسر کشور ملحق شوند. افراد می‌توانند به پایگاه اینترنتی PoorPeoplesCampaign.org یا June۲۰۲۰.org مراجعه کنند. ما در خیابان پنسیلوانیا تجمع خواهیم کرد، اما ما بیشتر به فکر این هستیم که تجمع فیزیکی برگزار نکنیم، اما افراد اصرار دارند که این کار را بکنیم. ما قصد داریم صدا و تصویر فقر را به سمع و نظر همه برسانیم. ما تصمیم داریم خواسته‌های افراد تحت تأثیر قرار گرفته و کارشناسان و رهبران مذهبی را مطرح کنیم. شانزده گروه مذهبی و یکصد سازمان به ما ملحق شده اند و ۴۵ ایالت در حال تشکیل کمیته‌هایی متشکل از افراد فقیر و کم درآمد هستند که حرف شان این است که «یک نفر به مردم ما آسیب می‌زند و تا کنون خیلی پیش رفته، ولی ما دیگر سکوت نخواهیم کرد.» ما این کار را انجام می‌دهیم تا روایت را تغییر دهیم و افراد فقیر را توانمند سازیم. ما قصد داریم از دل این حرکت، یک قدرت رأی دهنده عظیم بیرون آوریم، زیرا مردم فقیر و کم درآمد کلید تغییر محاسبات سیاسی هستند.
در مورد سرکوب رأی دهندگان باید بگویم این رئیس جمهور و مک کانل رئیس مجلس سنا، حتی قبل از کرونا هم هر کاری که توانستند کردند. آن‌ها از اصلاح قانون حقوق رأی دهندگان خودداری کردند. ما تصمیم داریم رأی گیری گسترده‌ای انجام دهیم این رأی گیری احتمالاً به صورت پست الکترونیک نخواهد بود، ما به شکل گسترده‌ای حضور فیزیکی پیدا خواهیم کرد. ما دیگر نباید بگوییم دونالد ترامپ برنده شد. او در واقع رأی مردمی را از دست داده است. ما ۸۰ هزار رأی بیشتر کسب کردیم. هزاران هزار، یا حتی میلیون‌ها نفر بودند که اصلاً رأی ندادند - ۱۰۰ میلیون نفر رأی ندادند. اکنون وقتش است. ما باید رأی دهیم. ما باید به شکل گسترده در انتخابات شرکت کنیم.
اگر دموکرات‌ها می‌خواهند پیروز شوند، باید در مورد مسائل مردم صحبت کنند. آن‌ها باید برای زندگی مردم مبارزه کنند، زیرا مردم با رفتن به پای صندوق‌های رأی جان خود را به خطر می‌اندازند. بنابراین، آن‌ها نباید در مورد عمل گرایی و میانه روی و راست و چپ و این قبیل مسائل حرف بزنند، آن‌ها باید کاری را بکنند که درست است. آن‌ها باید برای زندگی مردم مبارزه کنند. آن‌ها باید مبارزه کنند و به مردم نشان دهند که به آن‌ها اهمیت می‌دهند. من معتقدم مردم آمریکا در انتخابات مشارکت می‌کنند. اما نبردی در جریان خواهد بود. کمپین افراد فقیر هدفش همین است.